Wanneer artsen beëdigd worden leggen ze de eed van Hippocrates af waarin ze onder andere bovenstaande verklaren. Een belangrijk ritueel wat voor veel medici ook wel helpend is denk ik.
Maar zou er niet ook een soort eed moeten zijn waarin wij als coaches en therapeuten beloven goed voor onszelf te zorgen, zelfcompassie te hebben en eigen grenzen te bewaken?
Zoiets?
Hoe helpend zou dit zijn? Want als ik nu om mij heen kijk zijn dit zaken die een beetje van de agenda lijken te zijn verdwenen. Als ze er al ooit op hebben gestaan. Er wordt vanuit gegaan dat we dat wel weten. Of dat we hier zelf wel op letten. Maar de praktijk laat echt wat anders zien.
In werkelijkheid zijn coaches en therapeuten heel goed in staat om goed voor anderen te zorgen, begripvol te zijn naar de ander toe en eigen grenzen finaal te negeren. Vervolgens vinden ze vaak ook nog dat ze het beter hadden moeten doen of zijn ze erg streng naar zichzelf toe.
Zo breng je jezelf schade toe. Misschien niet direct merkbaar. Waarschijnlijk valt het rationeel ook wel recht te praten.
Maar het is er wel. Het wordt een patroon. Een ongezond patroon.
Een patroon van jezelf feitelijk als niet belangrijk genoeg zien. Je behandelt jezelf zoals je een ander waarschijnlijk niet zou durven te behandelen.
Terwijl je echt met hele simpele handelingen nu al aan werkbare zelfzorg kan werken.
Misschien begint het met de belofte aan jezelf om goed voor jezelf te zorgen, zelfcompassie te hebben en eigen grenzen te bewaken.
Doe je mee?
0 reacties